WIGWAN - ALONDRA E SUCHAI

  Os protagonistas do libro durante o sol do verán xogaban nun wigwan, que ven podía ser como éste.

 Tamén  xogaba  a Alondra e Suchai:

O SOL DO VERÁN - PORTADA- SCHIELE

A ilustración da portada do libro esta feita por  Egon  Schiele. " Retrato de  Albert  Paris"

       Egon Leo Adolf Schiele máis coñecido como Egon Schiele (Tulln an der Donau, Austria, 12 de xunio de 1890 – Viena, Austria, 31 de outubro de 1918), foi un pintor e grabador austriaco contemporáneo e discípulo de Gustav Klimt.

Foi un dos grandes artistas figurativos de principios do siglo XX e xunto con Oskar Kokoschka conformaron o que se coñece por expresionismo austriaco. A súa vida estuvo rodeada por un aura de misticismo: de talento moi precoz, morreu  a idade de 28 años. A pesar da súa corta vida, a súa obra é moi  numerosa: unhas trescentas corenta pinturas e duas mil oitocentas entre acuarelas e debuxos. Entre a súa obra creativa figura poemas e experimentos fotográficos. O seu particular estilo situouno entre os movementos expresionistas, especialmente da Secesión de Viena, cunha  tipoloxía moi persoal.

Unha das características máis fortes na pintura de Schiele é a destreza e a firmeza do seu trazo, o cal segue una vez comezado sen treguas, hasta o final sen ningunha corrección posterior. Parece que o artista continuaba co seu debuxo sen importarlle co modelo se movera o cambiara de lugar, posto que a línea seguía seu rumbo cargando con toda sua dimensión emocional.

As principais obras de Egon Schiele conservanse en Viena, distribuidas entre a Österreichische Galerie Belvedere e o Leopold Museum inaugurado nol ano 2001, é o que conserva o maior número de obras. Así como a maioría da súa gran colección de debuxos se encuentranse en a Albertina, tamén en Viena.

 Algunha imaxe das  súas  obras:

UN NOVO CURSO PARA OS RABICHOS DE OÑITRAM

           O pasado Martes 8 de outubro os membros do club de lectura, do Ceip San Martiño, reunímonos  para dar comenzo a un novo curso cheo de boas lecturas.

   O título escollido para dar comenzo o curso é   "O sol do verán", o último libro escrito polo ourensán Carlos Casares.   

  O 5 de Novembro foi o día escollido para volver reunirnos para debatir sobre o libro.

CARLOS  CASARES:

c

      Carlos Casares Mouriño naceu no ano 1941 en Ourense, cidade que deixaría unha fonda pegada na súa obra. Estudou Filosofía e Letras en Santiago de Compostela. Exerceu docencia dende 1969 en Viana do Bolo, Bilbao, Cangas e Vigo. Nesta cidade faleceu o 9 de marzo do 2002
Comezou a súa carreira literaria moi novo, pois en 1965 publicaba os seus primeiros relatos na revista Grial. . 

    En 1975 publicou Xoguetes pra un tempo prohibido, novela pola que recibiu o premio Galaxia e mais o Premio da Crítica española. Esta obra, que reflicte a infancia e a adolescencia dos protagonistas na España franquista da posguerra, cerra a primeira etapa da súa produción e marca a transición á seguinte. Na segunda etapa, Casares abandona o experimentalismo formal e recupera formas tradicionais de contar, ao tempo que elimina as pegadas autobiográficas. Nas primeiras obras desta etapa recrea, tinxidos de humor e ironía, períodos históricos máis recuados no tempo: Os escuros soños de Clío (1979, Premio da Crítica galega) e a deliciosa noveliña Ilustrísima (1980). Porén, nas súas últimas novelas, Casares voltou sobre a nosa historia recente, sobre o ambiente das vilas galegas na guerra e na posguerra: Os mortos daquel verán (1987) e Deus sentado nun sillón azul (1996). Como narrador ocupa un lugar indiscutíbel na historia da literatura galega.

    Ademais da súa condición de novelista, Casares cultivou a literatura para nenos con obras como A galiña azul (1968) ou a peciña dramática As laranxas máis laranxas de todas as laranxas (1973, Premio "O Facho"). Tamén hai que salientar o seu papel como biógrafo de Ramón Otero Pedrayo, Manuel Curros Enriquez, Ramón Piñeiro, Vicente Risco, Ánxel Fole... e como derradeira biografía doutro literato, a do Padre Sarmiento. Do seu labor como ensaísta podemos citar Hemingway en Galicia (1999) ou Un país de palabras (1998). A Xunta de Galicia recoñeceu o seu enorme labor concedéndolle, en 1989, o premio á creación cultural.

    Colaborador habitual, durante catorce anos, da prensa coa columna "A marxe", en La Voz de Galicia, Casares recibiu tamén os premios de xornalismo "Fernández-Latorre", en 1983, e o "Julio Camba", en 1995. Algúns destes artigos foron recompilados no volume Na marxe de cada día (1994).

    Ingresou na Real Academia Galega en 1978, foi deputado polo PsdeG-PSOE en 1981, dirixiu a Editorial Galaxia, a revista Grial, e presidiu o Consello da Cultura Galega desde 1996.

PARA  SABER  MÁIS:

-   Fundación Carlos Casares:   https://www.google.es/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=4&cad=rja&ved=0CFMQFjAD&url=http%3A%2F%2Fwww.fundacioncarloscasares.org%2F&ei=GA1VUpjmEMeo0QXegIGgCg&usg=AFQjCNGfoV5hIHu1yUKsfj0VmrSqapuGvg&sig2=u-nTzuZmEUiqpVZ8f4lhNg&bvm=bv.53760139,d.d2k

-   Carlos  Casares biografía e obras: es.wikipedia.org/wiki/Carlos_Casares_Mouriño‎

MÁIS FOTOS DE TORALLA