Conta a lenda que Uther, Rei da coñecida agora como Gran Bretaña,decidíu un día asinar a paz cun dous seus máis feros inimigos: ou duque de Cornwall. Así que invitou ou duque e a súa dona ou castelo. Cando Uther coñeceu a duquesa Ingraine quedou namorado dela.
O darse conta da situación, a duquesa pidelle o seu home retirarse inmediatamente do castelo e regresar a casa. O duque de Cornwall retirouse do castelo e reiniciou a guerra. O amor de Uther pola duquesa era tan grande que enfermou e buscou a ayuda de Merlin, o druída da corte.
Éste dixolle que o único que tiña era "Mal de Amores" e que podía axudalo con unha condición: o fillo que tivera con Ingraine entregariallo a el, para educalo e preparalo para cumprir o seu destino, que non era outro que ser o máis grande Monarca de Inglaterra.
Esta conversación animou a Uther para ir coas súass tropas , en busca do seu amor.O duque enterouse das súas intencións e foi o seu encontro. Na loita Cornwall morre e os mensaxeiros de Uther convencen a Ingraine para que se converta na súa esposa. O final, ela accedeu e pronto casaron.
Cando naceu o herdeiro , foi Merlin a ver a Uther e éste entregóullo, como prometera. O neno foi entregado a Sir Héctor, un nobre da corte, quen non tiña coñecemento do seu sangue real . O infante foi bautizado co nome de Arturo.
Cando Arturo contaba con dous anos seu pai, Uther, morreu.O reino entrou nunha etapa de anarquía case incontrolable que durou por anos. Un bo día Merlin reunido co arcebispo de Canterbury díxolle os nobres da corte que sería Cristo a través dun milagre quen sinalaría o sucesor lexítimo de Uther. O milagre non se fixo esperar, e no cemiterio próximo á igrexa apareceu un espada encaixada nunha pedra. Na folla da espada estaba inscrito: "quen poida desencaixarme desta pedra será Rei de toda Bretaña por dereito de nacemento". Ante este milagre todos os nobres intentaron sacar a espada, sen ningún resultado.
Foi así como decidiuse que, despoís do torneo tradicional de cada ano, os cabaleiros asistentes poderían probar sorte coa espada milagrosa.
Nun deses torneos (anos despois da morte de Uther), participaba Sir Héctor e Sir Kay, o seu fillo. Arturo non participaba porque era aínda un rapaz de 15 anos. Cando se deu comezo á competencia, Sir Kayse deu conta que non tiña a súa espada, entón pediulle ao seu medio irmán que lla fose a buscar á súa casa.
Arturo foi correndo a buscala pero non puido entrar na súa casa, pois estaba pechada, entón lembrouse da espada que estaba no cemiterio e foi na súa busca. Tomou a espada pola súa empuñadura e sacouna con total facilidade. Ao entregarlla a Sir Kay, este decatouse ao instante que era a espada do cemiterio, así que lla ensinou ao seu pai. Sir Héctor quedou cheo de estupefacción e levouse aos seus fillos ata o cemiterio. Alí díxolle a Arturo que volvese meter a espada no seu sitio, Arturo fíxoo. Logo, instouno a que a sacase novamente. Ao ver o seu fillo adoptivo sacar a espada tan doadamente prostrouse de xeonllos ao igual que Sir Kay. Arturo asombrouse disto e Sir Héctor, con voz emocionada, explicoulle que dende ese momento sería o Rei de toda Bretaña.
Foron entón onde o arcebispo e lle contaron a gran fazaña. O arcebispo reuniu a todos os cabaleiros arredor da espada e deixou probar a súa sorte cada un. Deixou para o final a Artur e este volveu sacar doadamente a espada da pedra, esta vez diante dun gran número de persoas.
Foi proclamado así de xeito oficial como Rei de toda Bretaña e a espada colocouse solemnemente en altar maior da catedral de Canterbury.
Pouco despois do seu nomeamento, Arturo saíu un día a pasear por un bosque próximo ao pazo. Nun camiño solitario viu uns bandidos que estaban a acosar un pobre ancián, cando estes viron a Arturo achegarse saíron correndo. O rei non se decatara que ese vello indefenso non era outro que o mago da corte, o gran Merlín. Este, lonxe de agradecerlle a súa chegada, díxolle a Artur que o estaba a esperar e que lle ía salvar a vida. O novo monarca non o entendeu e seguiu camiñando xunto co mago. Uns minutos despois encontráronse cun cabaleiro na metade do camiño, quen con aire arrogante lles dixo:
"Ninguén pasa por aqui sen antes pelexar conmigo".Artur aceptou o reto e, aínda que loitou con fereza, o cabaleiro era moito máis destro. Tanto foi así que case perde a vida se non é pola axuda de Merlin quen, grazas aos seus poderes máxicos, adormeceu o cabaleiro. Despois disto Merlin explicoulle que o nome dese arrogante cabaleiro era Pellinore e sería o pai de Percival e Lamorak de Gales. Percival sería un dos que buscarían o Santo Grial.
Artur non lle deu moita importancia a todo o que dixo o mago, estaba máis preocupado pola súa espada, que se perdera na pelexa. Merlin aseguroulle que había unha mellor para el. Entón fóronse a un lago próximo onde, dun xeito misterioso, estaba un brazo ergueito que empuñaba unha espada. "Aí está a túa espada", dixo Merlin. Artur non sabía como chegar á espada e entón viu ao lonxe unha barca cunha moza vestida de branco. "ela é a dama do lago, debes convencela para que che dea a espada".
A dama achegouse e o Rei pideulle a espada, ela díxolle que lla daría se lle concedía un desexo. Artur aceptou e a dama díxolle: " Toma a miña barca e navega ata onde está o brazo, el darache a espada. En canto ao meu desexo, pedireicho despois". Cando Artur tomou por fin a espada notou que na folla podía ler unha inscrición que dicía: "Excalibur", máis abaixo dicía: "Tómame". E do outro lado da folla dicía: "Arróxame lonxe". Esta espada sería a protagonista de innumerables batallas vitoriosas e de grandes feitos eroicos.
O Rey Artur comezou os seus primeiros anos de goberno pacificando o país, e creando un mellor estado de vida. Pronto foi respectado polos seus súbditos e temido polos seus inimigos. Cando xa tiña idade para casar comentoulle a Merlin que nunha visita que fixera ao reino de Cameliard vira a filla do rei e quedara prendado dela. Deseguido pediulle ao mago que reunira unha comisión de representantes do reino británico para ir onde o rei Legradance para pedir a man de Guenevere, a súa filla. O rei de Cameliard quedou encantado coa proposta e ademais de conceder a man da princesa mandoulle como regalo unha gran mesa redonda que lle regalara Uther. Nesta mesa cabían ata cento cincuenta cabaleiros sentados.
Cando Artur escoitou as noticias que lle traía Merlin, alegrouse moito e mandou a Sir Lancelot (o seu mellor cabaleiro) a recibir a Guenevere e levala a Palacio. Cando Sir Lancelot viu por primeira vez á futura raíña namorouse perdidamente a, ela á súa vez sucedeulle o mesmo. Pero estaban conscientes da situación en que estaban e preferiron non facer nada ao respecto (polo momento).
A mesa colocouse nun gran salón do pazo. Arturo decidiu que nela se sentarían os seus mellores cabaleiros e que para poder sentarse nela terían que facer un xuramento especial de fidelidade ao reino de Camelot, á igrexa e aos máis nobres costumes. Ningún cabaleiro que fose membro desta Orde podería facer actos ilegais, deshonestos e moito menos criminais.
Cando se reuniron por primeira vez ante a mesa e se dispoñían a sentarse un gran lóstrego seguido por un forte trono sorprendeunos a todos. Merlin, que estaba no salón da mesa redonda, dixo en ton moi solemne: "Cabaleiros é o momento para que cada un lle renda homenaxe ao rei". Un a un foi pasando á fronte de Artur facéndolle unha reverencia como acto de submisión, fidelidade e respecto. A medida que ían pasando, o nome de cada cabaleiro aparecía gravado en ouro nunha das cadeiras. Unha vez sentado nos seus respectivos postos, decatáronse que sobraban tres. Pronto Merlin lles explicou:
"Dous destes tres postos serán para os dous mellores cabaleiros de cada ano, e a outra cadeira será só para o home máis digno do mundo. Se alguén non reúne méritos para sentarse nesta cadeira e ousa sentarse, morrerá no acto". Foi así, que a partir deste momento varios cabaleiros se alternaron o dereito de sentarse nos dous postos de honra, pero ningún se atrevía a sentarse no posto prohibido. Nin sequera Lancelot, que era o considerado máis valente e digno de todos os cabaleiros, ousaba con pensar sequera na posibilidade de sentarse aí.
Años despois presentouse ao pazo un gran sabio. Artur fíxoo pasar. O ancián ao ver o posto vacante chamado: "o posto perigoso", dixo: "O espírito de Merlín visitoume e díxome que nese asento se haberá de sentar o cabaleiro máis digno e máis puro do reino, aquel que conseguirá traer o Santo Grial. Este cabaleiro aínda non naceu". Todos os que estaban reunidos se sorprenderon pola revelación e Artur sorprendeuse máis por canto nin sequera sabía da morte do mago.
O Santo Grial era o cáliz onde Xosé de Arimatea depositara o sangue de Xesucristo. Supoñíase que tiña propiedades máxicas e que o ser que lograra velo podía ser testemuña dunha experiencia transcendental, espiritualmente falando. Sucedeu que un bo día (vinte anos de terse formado a Orde da mesa redonda) se presentou ao pazo Elaine, filla do Cabaleiro Pelle, co fillo que lle dera Lancelot.
Ao presentarse o neno no salón, a cadeira prohibida foi obxecto dun milagre: no lombo da coiraza apareceu gravado en letras de ouro "Este asento ha de ser Ocupado". Sir Lancelot viu esta mensaxe e soubo que Galahad, o seu fillo, era o mellor prospecto para sentarse nesa cadeira. Tempo despois, Galahad pediulle ao seu pai o permiso para formar parte da Orde, Lancelot concedeullo. Cando Sir Galahad cumpriu os 15 anos entrou ao salón da gran mesa acompañado dun ancián. O ancián apuntoulle o asento prohibido e todos os cabaleiros observaron como se formou magicamente o nome de Galahad no lombo da coiraza da cadeira. Sir Galahad tomou asento na cadeira prohibida e todos quedaron marabillados e rendéronlle honras ao digno cabaleiro. Ese mesmo día, máis temperán, aparecera nun lago unha pedra cunha espada cravada nela. O rei Artur instou a Lancelot e a Gawain para que intentasen sacar a espada, pero foi Sir Galahad quen a puido sacar sen a menor dificultade. Esta espada pertencera a un gran cabaleiro chamado Balin.
Ese día comezaban os torneos tradicionais, nos cales Galahad demostrou as súas grandes habilidades guerreiras e a súa valentía. Cando remataron eses días de torneo, todos os cabaleiros se reencontraron na mesa redonda. Comezaron a discutir das cousas cotiás do reino e cando xa estaba avanzada a conversación foron interrompidos por un forte trono no medio do salón e seguidamente un gran raio atravesou o centro da mesa. Todos quedaron estupefactos ao ver en fronte deles baixar traves do raio o Santo Grial. Este ía cuberto dunha fina tea de ouro.
Unha vez rematada a aparición, Sir Gawaine ergueuse e cunha voz sumamente emocionada dixo: Foinos negada a visión do Santo Grial e eu anuncio que mañá sairei na súa busca e non regresarei a Camelot ata que o vise". Este anunio contaxiou a todos. Un a un fóronse levantando e facendo o mesmo xuramento.
O rei Artur estaba consternado. Con bágoas nos ollos díxolle ao seu querido sobriño que coa súa decisión destinara a Orde á súa pronta disolución. Todos os cabaleiros se dispersarían polo mundo, e moi poucos regeresarían con vida. A mesma raíña e Lancelot estaban tristes e sabían que a Orde dos Cabaleiros da Mesa Redonda empezaba a disolverse para sempre.
Moitas foron as aventuras de todos os cabaleiros que foron en busca do Santo Grial, pero foron tres os cabaleiros que máis se destacaron polos seus logros. Estes eran: Sir Galahad, Sir Percival e Sir Bors. Eles encontráronse casualmente nun cruzamento de camiños nun bosque próximo ao castelo do rei Pelles, Gardián das santas reliquias. Foron alí para cear e pasar a noite. Durante a cea aconteceu unha aparición do Grial cuns anxos arredor del e un ancián cun letreiro na fronte que dicía Xosé. Este ancián deu a comuñón aos presentes, logo dirixiuse a Sir Galahad e díxolle: "Xa viches o que tanto anhelabas, pero cando vaias á cidade de Sarrasveralo moito mellor. Irán os tres cara a esa cidade levando consigo o Grial e esta lanza que contén o sangue de Xesucristo. Só uns de Uds. regresará a Camelot".
Fóronse os tres xuntos e tomaron unha barca que os estaba a esperar. Cando chegaron a Sarras, o rei desa cidade sentiuse temeroso pola visita destes nobres cabaleiros e pensou que poderían buscar problemas. Resolveu detelos e mandalos a un escuro alxube. Os tres cabaleiros pasaron un ano encerrados. Durante este tempo o Santo Grial dotounos de alimentos e bebidas. Cando o rei de Sarrasmorreu, o pobo liberou os cabaleiros e nomearon a Galahad como novo soberano. Sir Galahad gobernou por un ano, durante o cal mandou facer un grande altar onde colocar ao Grial e á lanza. Despois deste lapso de tempo aconteceu un aparición fronte a este altar.
Diante do Santo Grial estaba un bispo ancián axeonllado rezando. Todos os presentes: nobres, sacerdotes e os cabaleiros, fincáronse e o bispo celebrou misa con eles. Logo dirixiuse a Sir Galahad e dixo: "Ven, achégate e verás o que tanto anhelaches". Sir Galahadachegouse, titubeou uns segundos e volteouse cara aos seus amigos.
Cun xesto despediuse deles. No seu rostro víase reflectida a satisfacción de lograr o máis grande sono que se poida tener.Después axeonllouse xunto ao bispo e caeu morto ao chan. A súa alma subiu cun grupo de querubíns e as reliquias desapareceron para sempre.
Sir Percival e Sir Bors enterraron a Sir Galahad. Percival dedicouse dende entón a unha vida ermitá e morrería despois dun ano. Foi Sir Bors quen regresou a Camelot e contoulle o rei Artur e a raíña canto acontecera. O rei comprendeu que ao terse rematado a busca do Grial, xa non lle quedaba moito tempo de vida ao seu reino.
O goberno do rei Artur entrou pronto en franca decadencia. Xa a Orde non era tan gloriosa como antes. As intrigas dentro da corte comezaban a desestabilizar a paz do reino. Unha destas intrigas ocasionou un feito triste e que logo desencadearía a guerra civil.
Sir Mordrer e Agravine tramaron unha trampa a Sir Lancelot e a raíña. Estes cabaleiros tiñan dende facía un bo tempo desexos de apoderarse do poder e destronar ou provocar a caida de Artur. Encerraron pois a Lancelot e á raíña nun cuarto e logo esixiron a grandes voces e acompañados dun corpo de cabaleiros que saísen. Todo isto coa intención de demostrarlle o rei das relacións adúlteras da raíña co seu máis querido cabaleiro. Sir Lancelot abriu a porta e deixou entrar un dos cabaleiros e pechouna rapidamente. Matou o cabaleiro e logo volveu facer o mesmo repetidas veces ata que matou a trece cabaleiros. Entre eles estaba Agravine. Entón Mordred informoulle a Arturo que había que apresar a Lancelot por traizoar ao reino, pois estaba claro as súas intencións de destronalo e quedar coa raíña. O destino da raíña seria a cacharela, pois era unha pecadora. Os cabaleiros tomaron diferentes partidos. Algúns defenderon a Lancelot, outros seguían ao lado de Artur. O rei estaba confundido, non podía frear a cruenta loita. Non quería crer o da traizón de Guenevere, pero a matanza que realizara Lancelot non lle parecía xusta. Sir Lancelot quería acabar coa loita, pero tiña que deter a xente de Mordred que intentaba queimar na cacharela a Guenevere. Salvou a raíña, pero na loita tivo que enfrontar a Sir Gareth e a Sir Gaheris, irmáns de Gawain, e lles deu a morte.
Nun dos momentos de gran combate o rei caeu ao chan e Sir Borsque apoiaba a Sir Lancelot díxolle a este: "Señor, se quere mátoo e rematamos con esta loita". Sir Lancelot díxolle inmediatamente que non e axudou ao rei a subir ao cabalo. Este episodio doeulle moito, tanto a el coma ao rei. Lancelot confioulle a Artur a sorte da raíña, este prometeulle que sería respectada a súa vida.
Ao final decidiu irse ao exilio cara a Francia. Sir Gawain xurou perseguir o asasino dos seus irmáns ata matalo. Fíxose acompañar do mesmo Artur para lograr a súa vinganza, pero non podería satisfacer os seus desexos, pois Lancelot o derrotou nun forte duelo onde case perde a vida. Mentres todo isto sucedía, Mordred informara oficialmente a todo o reino da morte do rei Artur e autoproclamouse como o seu sucesor.
Artur quedou tirado no chan e recordou a mensaxe que tiña escrito a súa espada nun lado: "Arrójame lonxe". Entón chamou con voz débil a Sir Bevidere e díxolle: "leva a miña espada preto da auga e bótaa lonxe. Sir Bevidere tomou a espada pero non quixo desfacerse dela e escondeuna e contoulle a Artur que xa o fixera. O rei preguntoulle que que pasara cando a lanzou e Bevidere respondeu que só vira á espada entrar na auga. Artur reprendeuno e díxolle que era un mentireiro e lle esixiu que cumprise a súa petición. Bevidere tratou de enganar novamente o rei pero este enfadouse o suficiente como para convencelo de que debía facelo. Ao lanzar a espada á auga saíu do seu centro un misteriosso brazo nu o cal tomou a espada e afundiuse con ela. O cabaleiro quedou profundamente sorprendido e asustado polo fenómeno que acababa de ver. Ao contarllo a Artur, este sentiu alivio e dixo: "agora, leva te ao meu preto da auga".
Cando chegaron á beira do lago, unha barca estaba esperandoos. Na barca estaban tres raíñas vestidas de loito, cos seus rostros tapados por un veo negro. Sir Bevidere colocou o seu rei na barca e con bágoas nos ollos despediuse del. A barca sucou as augas e desapareceu da vista. Nunca soubo o destino do corpo de Artur e moito menos a identidade das raíñas que o acompañaban na barca.
Días despois,Sir Bevidere encontrouse cunha capela, na cal enterraran un señor que trouxeran tres misteriosas damas vestidas de negro. O nobre cabaleiro supuxo que ese era o corpo de Artur e decidiu construír unha capela preto e dedicarse a unha vida ermitá. Mentres todo iso sucedera, Sir Lancelot encamiñábase a apoiar as forzas de Artur. Pronto encontrouse coa tumba de Gawain e decatouse da morte do rei. Dirixiuse entón cara á capela de Sir Bevidere onde se dedicaría ata o fin dos seus días á vida ermitá. Cando morreu a raíña, pouco despois que o seu esposo, trasladouse o seu corpo á capela onde se supoñía xacía o cadáver do rei Artur.
O reino de Artur chegara á súa fin. A anarquía reinaría un bo tempo. A corte do rei Artur e os seus cabaleiros da mesa redonda converteríanse en lenda e nunca máis volverían coincidir homes tan dignos con ideais tan puros nun mesmo lugar e nunha mesma época.
Fonte Consultada: As Curiosas Lendas Celtas
Editorial: Kiev
Autor: Michael Misther
